Uzun süredir böyle bir takım Beşiktaş! İlk devre boyunca neredeyse hareket etmiyor. Neden acaba? Rakip analizi mi, gücü maç boyu eşit dağıtma kaygısı mı, bilinmez.. Öncelikle sahaya sürülen ilk 11’den yedi oyuncu bu sezon girmiş takıma! Anlayacağınız geçen yıldan devrolan miras için ‘Yok’ denebilir. Beri yandan hocalar değişse de -Valerien İsmail hariç- takım davranışında uzun süredir belirgin bir değişiklik gözlenmiyor! Oysa derler; ‘Büyük takım olmak başkadır!’. Dün akşama bakınca iki takım da ilk devre boyunca kayda değer istatistik veremedi. Yani, ‘Oyunsuz’ diye nitelendirilecek ilk devre için ‘Nafile hükmündeydi’ demek pek de yanlış olmaz sanırım! Elbette yersiz orta yapma konusunda ülkenin tüm ‘Önemli takımları’ gibi Beşiktaş da engellenmez durumda! Golsüz biten devre sonunda rakibinin tek ortasına karşın işine yaramayan 12 orta denedi Beşiktaş. İkinci devreye geçerken ciddi bir fark yaratamamıştı Beşiktaş. Ne var ki, ben göremedim ancak yayıncı kuruluşta yorum yapan bazı yorumcu arkadaşlar ilk devre boyunca Beşiktaş’ın ciddi hakimiyetinden söz edip duruyordu! Sanırım o an izledikleri kanal başka ülke kanallarıyla karışmış olmalı!

Futbol sihirbazlara muhtaç

50’den sonra Başakşehir’in sınırlı gücü görünür hale gelince Beşiktaş iyiden iyiye geri büzüştü. Hülasa… Bu güçsüz oyun için bu kadar çok para harcayıp oyuncu bulma çabasına gerek var mı, bilinmez! Ancak bilinen şu ki, bu oyuncu kalabalığı ve bu antrenman seviyesiyle istediğiniz ama amaca ulaşmak hayli zordur. Neticede; Sergen Yalçın takımın başındaki ikinci maçında Beşiktaş izlenir bir oyun inşe etmekten uzaktı. İş, kaza golüne kalmışsa da yapılmamış idman, çoğaltılmamış antrenmanın yokluğu hayli belirgindi Beşiktaş’ta… Nihayet maçı Beşiktaş adına kurtaran gol, Sergen Yalçın’ın yıldız adayı (!) Cengiz Ünder’in Demir Ege Tıknaz ortasına kafa vuruşundan geldi. Yani… Futbol hala mucizelere ve mucize peşinde koşan sihirbazlara muhtaç!

İlk yarı boyunca gördükleri karşısında memnunluk duyacak az sayıda birileri varsa ülkede onlar Galatasaraylılar olmalı. Öyle ya, milli takımı sahada tutan sadece bonservisine 36 milyon Euro harcadıkları Uğurcan Çakır’dı! İki takım arasındaki fark belirgin olmasına belirgindi ama bunun nedenleri üzerine kafa yoranımız kaç kişi, işte orası meçhul. İspanya takımı pas oyunuyla bizimkileri topun peşinden koşturup dururken gerektiğinde geri, gerektiğinde yana paslarla sükunet içinde hücuma hazırlandı. İlk devre attıklarından daha fazla kaçırırken ceza sahası çevresi ve içinde birbirlerini bulmakta en ufak zorluk yaşamadılar. Pas konusunda o denli gelişmişlerdi ki, yanlarına yaklaşıp atak başlangıçlarını engellemek için ‘Taktik faul’ yapılmasına dahi izin vermediler. Devre bittiğinde milli takımın faul yapma sayısı sadece üç idi. Öyle bir ilk devre düşünün ki, kimin nerede, ne zaman bulunacağını ve bulunduğu yerde nasıl davranacağını otomatikleştirmiş olan İspanya tempoyu yükseltmeden 3 gol atıp fazlasını kaçırdı. İkinci devre de ilkinden farklı değildi. Çocukluklarından bu yana pas oyunu konusunda eğitilen İspanya Miili Takımı oyuncuları tek tek yetenekli olduklarını gösterme ihtiyacı hissetmeksizin toplu oynama becerileriyle 6 gol buldu.

Yetenek değil bilgi

Peki ya biz? Sadece moral değerlere güvenmekten, motivasyonu en yüce değer bellemeyi bırakmadan, öğrenme aşamasına terfi etmeden seviye atlamanın mümkün olmadığını anlayacağız ama zaman da çabuk geçiyor maalesef. En yetenekli bilinen Arda Güler ya da Hakan Çalhanoğlu gibi oyuncularımızı görünmez kılan pas oyununu doğru kavramadan sınıfı geçmek mümkün olmaz. Kısacası… Paraların har vurup harman savrulduğu ülkemizde oyunun yetenekten daha fazla bilgiyle oynanması gerektiğini gösteren bir maç izledik hep birlikte. Bu maçtan neler öğrenildiğini ise Bulgaristan ve Gürcistan maçlarında göreceğiz

Dün akşamki maç baştan sona çok şey anlatıyordu anlayana. Örneğin, sahanın piyasa değeri en yüksek oyuncusu ev sahibindeydi. Ancak Kvaratskhelia maç boyu son an hariç haniyse nefes dahi alamadı! Diğeri ise ilk 11 açısından birbirine yakın piyasa değeri olan iki takımdan daha düzenli oynayan bizim Milli Takım, ilk devre boyunca son an hariç hem pozisyon vermediği gibi fazlaca pozisyon bulamasa da iki gol attı. Yani bu oyunu sadece ‘’para’’ oynamıyordu ve gol için neredeyse bir takıntı hale getirilmiş ‘‘Her maç önde baskı oyunu’’na gerek yoktu. Benzeri tutarlılık ikinci devrede de sürdürülünce zaten kendi sahasında dağılmış olan Gürcistan takımı çıkışta hatalı pas yaptı ve Arda Güler, Yunus Akgün, Kerem Aktürkoğlu üçgeni golü attı. Bu golü daha çok rakibin yaşadığı şaşkınlık ya da durumun yarattığı acemilikle açıklamak daha doğru olur.

Umarım anlıktır

Devamında Milli Takım skora bağlı olarak ‘’kontrol/temkin oyunu’’na evrilirken bazı arızalar vermedi değil. Üstelik maç son anda berabere bile bitebilirdi. Lakin bu durum hem İİspanya karşısında hem de bundan sonrası için önemli dersler içeriyorsa, ders iyi geçmiş sayılır. Günün oyununda düzenli oynayan her takım Gürcistan kadar pozisyon buluyor zaten. Şimdi önümüzde daha zor bir maç var ve derslerle dolu bir ‘’sorun tespit maçı’’ oldu bu... Ve son notlar… Maç önünde Kerem Aktürkoğlu’nun Fenerbahçe’ye transferinin ardından onunla ilişki konusunda eski takım arkadaşları ‘’mahalle baskısı zorbalığı’’na uğradı sosyal medyada. Oysa sahada görüldü ki oyun, tüm sanal husumetlerin de devası oluyor.. Ve umarım Galatasaray ile sıkıntılı günler geçiren Barış Alper Yılmaz için gördüğü kırmızı kart ‘’anlık’’tır

Ankara’da oynanan maçta sahada İrfan Can Kahveci’yi görünce ülke işi ‘Anti tezlerin’ devreye sokulduğunu bir kez daha idrak etmiş oldum. Düşündüm, Zeki Murat Göle zaman zaman Jose Mourinho’ya ‘Hocam İİrfan Can’ı denesek mi?’ diye öneride bulunmuş mudur acaba diye! Yanıtlayamadım… Kimi videolarında aralarında kendisininde bulunduğu eski Beşiktaşlı futbolcu/teknik adamların hep zor zamanlarda göreve çağırıldığını belirtiyordu Sergen Yalçın. Gerçi tersi örnekler de yok değildi ama Beşiktaş’ın kendisiyle yaşadığı şampiyonluğundan sonraki sezonda olanları unutmuştu sanırım o videolarda! Dün tıpkı Zeki Murat Göle gibi o da Ola Gunnar Solsksjaer’in umutsuz çıktığı ikinci Shakhtar maçındaki denemesini yapmış, yetenekli Kartal Kayra Yılmaz ile diğer yetenekli Ernest Muçi’yi sahaya göndermişti. Belli ki, ’İİzleme bilgisi’yle bu formasyonu uygun bulmuştu. Sergen Yalçın ile doğrudan ilgisi yok, bilen bilir Beşiktaş epey yıldır nice maçta ilk devreleri boş geçer. Bunda fiziksel kapasitenin sınırlılığının önemli payı vardır. Böylece maçın boyu kısalınca yetenek, marifet, rakipteki düşüş devreye girer ve ne kadar olacaksa o kadar olur.

Sürekli yanılıp...

Dün akşam da böyleydi ilk devreyi bir ciddi şut ve rakibe göre çok düşük ‘Gol beklentisi’yle tamamladı Beşiktaş. Ancak devre biterken de penaltıdan golü yedi. İİkinci devrenin başlamasıyla daha çok David Jurasek üzerinden yüksek toplarla gol arayan Beşiktaş baskıyı artırdı. Lakin skor için bu kadar çok oyuncuyla öne çıkmanın bizim buraların deyişiyle riskleri vardı! Tıpkı ilk devre penaltıyla sonuçlanan hücumda olduğu gibi kaleci ile defans arasındaki o boşluk yeniden büyüdü ve bu kez Güven Yalçın golü buldu. Tıpkı Fenerbahçe gibi kaç sezondur sık sık ‘Kurtuluş reçeteleri’ peşinde koşan Beşiktaş’ı sanki bu sezon da benzeri çalkantılar bekliyor! Oysa ki, sürekli yanılıp benzerini deneme inadından vazgeçmek yarının ilk önemli adımıdır

Memleketimizin büyüklük algısı, hele ki futbolda, başının büyük derdidir. Kendi düşünsel sınırlarının dışında kalan hemen her şey “küçük” ya da “kolaydır”. Gittiği yeri beğenmemek, orada yaşayanları “sınırlı” kendini “sınırsız” sanmak haniyse coğrafya hasletidir. İnönü’ye beraberlikle gelip Avrupa yolculuğunu riske eden Beşiktaş bir de devre sonu golü yediğinde zaten karışık olan kafalar iyice karışmış olmalı. Nicedir futbolcu becerisine dayalı çözümlerin peşine takılan Beşiktaş bir de devre başında Felix Udokhai’nin yersiz hamlesiyle eksik kalınca, iş çığırından çıkma sınırına geldi. Yine görüldü ki parasını namlı isim, yetenek ve tecrübeye yatıran ülkemiz, ciddi bir atletizm sorunu olduğu gerçeğiyle bir türlü yüzleşmek istemiyor. Bir gece önce Benfica öncelikle fiziksel yeterlikle Şampiyonlar Ligi’ne kalırken, Beşiktaş 60’a kadar rakibine göre hayli ciddi anlamda koşamaz, basamaz göründü. Oysa ilk on biri 90 milyon Avro olan Beşiktaş’a karşın 17.5 milyon Avro’luk İsviçre takımına daha fazlasını bekliyordu taraftarları! Ancak sürekli oyuncu alıp, beklentiyi ısrarla yükseltmek futbolda sanıldığı kadar işe yaramaz. Bunu bilmek için de “alim” olmaya gerek yoktur. Mevcut tablo Ole Gunnar Solskjaer’in hanesine yazılacak kuşkusuz. Çünkü en kolay çözüm budur! Tıpkı son yıllardaki onca sezonda olduğu gibi! “Gönder” yerine “Kim olduğu fark etmez yenisini getir!”

Ülke futbolu sorunu...

Kendi sahasında bu kadar düzensiz oynayan, sahasından top çıkarmakta zorlanan, sadece oyuncu becerisine dayalı görünen bir takımın hocasını tutmak da zor olur haliyle! Solskjaer gider ama Beşiktaş’ın bu politikayla geleceğinin parlak olacağını iddia etmek de mümkün değil. Ancak bunun sadece Beşiktaş değil ülke futbolu sorunu olduğunu görmek için “bakma”yı değil “görme”yi bilmek gerek. İki gecede dört takımı berhava olan bir ülkenin harcadığı parayı, attığı sloganları, kendi kendini soktuğu havayı sorgulaması gerek diyeceğim ama çok az insan duyacak ve anlayacak!

Birlikte büyümek ve gelişmek, haliyle birlikte eğlenmek! Bu ilke gündelik hayatta da futbolda da temel ilke olması gerekirken ikisinde de ayağımıza dolanıyor maalesef! ‘İnsan insan kurdu’ymuş ya, futbolda da bizim takımlar birbirinin ‘takozu’. Doğrusu ya çoğu haklı da! Çünkü bu eşitsiz futbol düzeni kendini daha zayıf görenlerin ‘oynamama’ konusundaki meşrulaştırma aracına dönmüş durumda aynı zamanda. Dün ilk yarı boyunca Trabzon’da da bu durum işledi. ‘Sıfır gol beklentili’ Antalya değil rakip kaleye orta sahaya dahi ulaşmadı desem abartmam. Gerçi Trabzon da ilk dişe dokunur atağını 35. dakikada yaptı ama ondan sonra devre bitene kadar iştahlı, işlevsel ve pratiktiler. O ana kadar yapamadıklarını deneyip Antalya’yı geri ittilerse de golü kornerden buldular. Ki o anda Antalya tam takım ceza sahasına yerleşmiş ancak kornerde öne geleceği herkes tarafından bilinmesi gereken stoper Savic’i arka direkte unutmuştu!

Kültürel sorun

İkinci yarı sanırım Emre Belözoğlu gerek ilk devre analizi gerekse o ünlü ‘soyunma odası konuşması’nı yapmış olsa gerek Trabzon’un bıraktığı yerden oyunu Antalya ele aldı. Uğurcan Çakır iki üç önemli pozisyonda öne çıktığına göre demek ki, istenirse oynanabiliyormuş da! Öyle ki, 70’e gelene kadar Antalya bir parça zamanlaması doğru paslar yapabilse oyunu çözebilirdi. Ve o dakikada Fatih Tekke iki ofansifi çıkarıp Ozan Tufan ile alanı sağlamlayıp Visca ile arkaya top taşıma düzenine geçti. O andan sonra da Antalya’nın ‘cılız etkisi’ ivme kaybetti. Ardından maçın son bölümü ‘skor koruma’ oyununa döndü Trabzon için. Fatih Tekke sezon başında ‘Çok gol atmayı mı, az gol yemeyi mi?’ yönündeki tercihini ‘az gol’den yana yapmış ve ilk iki maçını gol yemeden tek golle kazanmıştı. Bu maç da öyle tamamlandı ancak oynadığı üç takım da ligin oyun bozmaya kurulmuş takımlarından. Haliyle Trabzon için daha iyisi, şu oyundan daha fazlasını gerektiriyor. Başa dönersek... Bir takım ‘Ne olursa olsun rakibi bozmaya kurulu oyunlarla’ ne kendi gelişir ne ligin gelişimine katkı sağlar. Peki ne olur? Olsa olsa tribüne gelenlerin canı sıkılır. Bu da yönetsel, finansal olduğu kadar kültürel sorundur.

Tüm oyunlar içinde apayrı anlamları olan futbol eğitim alanının en iyi okullarından biridir aslında! Aynı zamanda öğrenip, gelişmek isteyenlere iyi bir ‘’yüzleşme’’ fırsatı da sağlar! ‘’Piyasa değeri’’ futbolun yani ölçü birmlerinde biri kuşkusuz. Ev sahibi Lausanne’ın (bizim yazılışla Lozan) 18.3 milyon euroluk ilk 11’ine karşılık Beşiktaş 93.8 milyon euroluk kadroyla sahadaysa da 45. dakikadaki Milot Rashica golüne kadar takımlar arasında belirgin bir fark var gibi değildi. Öyle ki, topla oynama ve haliyle pas istatistiği dışında tüm sayılar ev sahibi lehineydi. Neyse ki biliriz, son yılların Beşiktaş’ı ilk devreleri genellikle ‘’boş geçirir.’’ Dedim ki, ‘’Bakalım ikinci devre ne olacak?’’

Savunma telaşı

İkincisinde de ilki gibi topla daha çok haşır neşirse de ilk önemli gol tehlikesini yaratan Lozan’dı. Birkaç ciddi gol girişimden bulunduysa da Beşiktaş çoğunlukla ceza sahasını savunma telaşı içinde geçirdi dakikaları. Gördük ki daha düşük piyasa değeri olan Lozan, örgütlü hücum etme konusunda Beşiktaş’tan aşağı kalır değildi. Nihayetinde kornerden golü de buldular. Topla daha az oynadılar ama daha çok deneyip daha çok gol pozisyonu buldular kendi adlarına. Yani oyun pratikleri Beşiktaş’a göre daha iyiydi denebilir.

Canını acıtacak

Topla daha çok oynayan Beşiktaş pozisyon üretmede o kadar da kötü değildi belki ancak beklentinin altında olduğu da bir gerçekti. Yine de, kılpayı ofsaytları bir kenara koyalım sonuçlandırma konusundaki görünen sıkıntılara çalışmaları elzem görünüyor. Eyüp maçında da bu maçta da gerek Tammy Abraham gerek Rafa Silva, ki, bunlardan gayrı şimdilik gol atıcısı yok gibi görünüyor, yapamadıkları Beşiktaş’ın canını acıtacak gibi görünüyor. Sadece takım çalışması değil bu anlamda bireysel çalışma gerekliliği de kendini gösterdi bu maçta. Evet, Beşiktaş bu eşleşmeden çıkar gibi duruyorsa da futbolun daha fazla çalışmayı istediğini de akıldan çıkarmamak gerek.

Sezon başlangıcı için yüksek tempoda geçen bir ilk yarı izlediğimizi söyleyebilirim. Halil Akbunar ile Joao Mario defans arkasına sarkmalarda ofsayta yakalanmasalar belki devre sonu skoru daha kabarık olabilirdi.

Wilfred Ndidi’nin getirdiği enerjiyle ön alanda daha baskılı görünen Beşiktaş’ta yine bu gerekçeyle Orkun Kökçü’de yavaş yavaş takıma ısınıyor göründü. Yine Beşiktaş’ın en iyilerinden birinin Gabriel Paulista olması hala takım savunma konusunda yolun daha uzun olduğunu düşündürttü. Evet, tempo ve baskısı beklenenin üzerindeydi Beşiktaş’ın ancak Eyüp’te en az onlar kadar diri ve haraketli olduğu için pozisyona girme konusunda da geri kalır yanları yoktu. Hatta ‘’gole yakın pozisyon’’ sayısında ev sahibine göre önde oldukları bile söylenebilir. ‘’Gayret gösterme’’ konusunda ikinci devre de ilkinden farklı değildi ama sorun takımların hücumda organize olamayışlarındaydı. Sarfedilen enerji ile olgun hücum arasında ters orantı apaçık ortadaydı. Eyüp takımdan kopuk iki kişilik hücum denemelerine kalkışırken Beşiktaş daha çok şut atarak golü arıyordu.

Kopukluk, verimi düşürüyor

Nihayet 71. dakikada olgun bir hücum örgütledilerse de Rafa Silva en olmayacak vuruşu yapıp topu avuta gönderdi. Savunma ile orta saha bağlantısı iyi iken orta saha, hücum bağlantısının kopukluğu Beşiktaş’ın ön alanda verimliliğini düşürüyor. Sonunda Tammy Abraham, Rafa Silva’nın ikili oyununu besleyen Demir Ege Tıknaz oldu ve maçı kazanan Beşiktaş oldu. Sorunları yok mu? Var ancak tüm sorunlar bunlar da birlikte çalışmayla aşılacak sorunlar lakin bu tip maçlara da çok ihtiyaç var. Ne var ki, ligde Eyüp gibi oynamaya çalışacak kaç takım olacak o bir muamma. Beşiktaş bir çok oyuncusuyla yepyeni bir takım olduğu için bu tip maçlarda yorulacak ama hem öğrenecek hem gelişecek. Öğrenmeden ve gelişmeden kazanılamaz…