İki hafta önce Kayserispor’u ağırlayan ve berabere kalan Antalyaspor, o günkü hatalarını bu kez tekrarlamadı ve Malatyaspor’u farklı mağlup ederek kendi sahasındaki ilk, ligde ise ikinci galibiyetini aldı. Üstelik rakibi karşısında bariz bir üstünlük sağlayamamasına rağmen... Hatta oyunun belli bölümlerinde Malatyaspor, gole ve galibiyete daha yakın olan taraftı. Konuk takım, ilk 45 dakikada Guilherme ve Fofana ile ev sahibi ekibi bir hayli hırpalamasına rağmen son vuruşlarda etkisiz kalınca öne geçme şansını iyi kullanamadı. Buna karşın Antalyaspor ise sağ kanatta Sangare- Amilton, solda da Celutska-Aatif ikililerinin kanat kombinasyonlarıyla pozisyon bulmaya çalıştı. Gelgelelim, Kırmızı- Beyazlılar kanatları iyi kullanmasına karşın kale önünde aynı oranda etkili değildi. Dolayısıyla pozisyon zenginliğinden de uzaktı.

Fırsatları değerlendirdiler

Ancak ev sahibi takım açısından aynı şeyleri ikinci yarı için söylemek mümkün değil. Beraberlik için risk alan Malatyaspor önünde geniş alanlar bularak çabuk ve hızlı oyuncularıyla çok sayıda pozisyon üretti ve bu pozisyonlardan ikisini değerlendirerek farka gitti. Antalya’da dikkat çeken bir başka konu ise atılan gollerde Korkmaz’ın pek fazla bir sevinç gösterisi sergilememesiydi. Yönetim ya da taraftar ile tecrübeli hoca arasında bir gerilim olduğu aşikar! 38’de ceza sahası dışında topla buluşan Aatif düzgün ve sert vurdu, top önce direğe çarptı, ardından da ağlarla buluştu: 1-0. 61’de Ufuk Akyol tam pozisyonunu kaybetti denirken, uzaktan güzel bir vuruşla kaleci Farnolle’ü avladı: 2- 0. 90’da ise kazanılan frikikte Hakan Özmert mükemmel bir vuruşla topu ağlara gönderdi: 3-0.

Futbolun adaleti yoktur klişesine bu kez Antalya’da tanık olduk. Antalyaspor etkili bir futbol ortaya koyduğu, çok sayıda pozisyona girdiği, 18 şut çektiği karşılaşmayı iki duran toptan yediği gollerle berabere tamamladı. Sahanın en iyisi Serdar’ın organizatörlüğünde oyunu Kayserispor yarı sahasına yıkan ev sahibi ekip, gol için her türlü hücum varyasyonunu denediği karşılaşmada iki golde kaldıysa bunda Kayseri kalecisi Lung’un başarısı ve başta Aatif olmak üzere Antalyalı oyuncuların beceriksizliği de önemli rol oynadı. Antalyaspor’da Serdar’ın dışında Nazım, Celustka ve Blanco göze çarpan isimlerdi.

Kayseri yüklenemedi

Ligin en fazla hücum yapan üçüncü takımı olan Kayseri ise, bu özelliğini Antalya karşısında sahaya yansıtamadı. Bunda, Antalya defansının ve orta alanının başarısının yanı sıra sahada hayalet gibi gezen Adebayor’un da önemli rolü vardı. Konuk takımda Lung’un dışında Poulain ve Bilal vasatın üstüne çıkan oyunculardı.

VAR’la 2 penaltı

Antalya 2. dakikada Blanco’nun golüyle maça 1-0 önde başladı. Serdar’ın pasıyla topla buluşan Arjantinli altı pastan ağları buldu: 1-0. 44’te Kayseri’nin kullandığı kornerde Ziya’nın vuruşu Nazım’dan dışarı çıktı. Hakem Aydınus VAR incelemisi sonucu penaltıya hükmetti. Atışı Adebayor kullandı: 1-1. 49’da Nazım cezasahasında Djedje tarafından düşürüldü. Penaltı kararı bir kez daha VAR sonucu verildi, Serdar gole çevirdi: 2-1. 74’te kullanılan serbest vuruşta Mensah’ın ortasında Poualin kafayla skoru eşitledi: 2-2.

Fatih Terim, Mustafa Denizli, Şenol Güneş, Aykut Kocaman, Ertuğrul Sağlam... Hepsinin ortak özelliği şampiyonluklar yaşamaları, çalıştırdığı takımlarla Türk futbolunun son 25 yılına damga vurmaları. Bir ortak özellikleri ise bunca başarılarına karşın eleştiri sınırlarının aşılarak haklarında linç kampanyaları düzenlenmesi, hakarete uğramaları ve kişilik haklarına karşı düzenlenen orantısız saldırılar. Buna karşın, yıkılmadan yollarına devam etmeleri de bir başka ortak yanları.

Son eklenen...

Son yıllarda bu beş teknik adama bir isim daha eklendi: Abdullah Avcı. Henüz şampiyonluğu yok ama son dört sezondur müthiş bir istikrarı var. Şampiyonluğa ise ramak kaldı. Sezon sonu Başakşehir’in ipi göğüslemesi kuvvetle muhtemel.

Gelgelelim, Avcı medyada ağır ithamlara maruz kalıyor. Eleştirilerde ne teknik adamlığı, ne de adamlığı kalıyor! Futbolu bilmediğini iddia edenler bile var! Bunu yapanların büyük çoğunluğu hayatlarında bir kitap bile okumamış cahil sürüsü. İçlerinde hatırı sayılır okullar bitirmiş insanların olmasını ise şaşkınlık içinde izliyorum. Oysa yapacakları küçük bir araştırmayla Avcı’ya ne kadar haksızlık yaptıklarını anlayacaklar ama dertleri bu değil.

Kimi iktidara karşı olduğundan - Başakşehir’i iktidarın takımı olarak gördükleri için- kimi şampiyonluk yarışında rakipleri olmasından, kimi de her başarılı insana saldırmayı alışkanlık haline getirmelerinden ölçüsüz bir şekilde Avcı’ya salvo atışı yapıyorlar. Hem Avcı’nın hem teknik heyetinin hem de oyuncularının emeklerine saygısızlık yapıyorlar. Geçen yıl yitirdiğimiz Türkiye’nin en önemli psikiyatristlerinden Engin Geçtan’ın, ‘İnsan Olmak’ kitabında bir sözü vardır: “İnsanlar ikiye ayrılır: Yaşayanlar ve yaşayanları seyredenler!”

İnsaf ve izan

Türkiye de, az sayıda yaşayanı seyreden, yaşamın kıyısından bile geçmemiş niteliksiz çoğunluktan ibaret ne de olsa... Abdullah Avcı’ya yapılanlara da bu gözle bakmak en doğru yaklaşım olacak, kanımca...

Boşa bir temenni olacak ama bu güruhu insaf ve izana davet ediyorum.

Galatasaray bir kez daha kaosun içine sürüklendi. Ortalık toz duman. Her kafadan ayrı bir ses çıkıyor. Öfkeli sesler birbirine karışıyor. Yapılan yorumlara, geleneksel medya ile sosyal medyada gösterilen tepkilere bakılırsa çoğunluk Başkan Mustafa Cengiz ve Yönetim Kurulu’na yapılanları haksız buluyor. Mevcut yönetimin mali yönden ibra edilip, idari yönden ibra edilmemesini ‘liseli darbesi’ olarak yorumlayanlar bir hayli fazla. Başkan Cengiz’in dün düzenlediği basın toplantısında yönetimin görevine devam edeceğini deklere etmesi ve hukuki süreci başlatacaklarını söylemesi sonrasında yönetimi destekleyenler ‘ibra edilmeme’ kararının yargıdan döneceği beklentisi içine girdi. Durum gerçekten böyle mi? Adnan Polat’ın Yargıtay’da kazandığı gibi Mustafa Cengiz de kendisi ve yönetimi hakkında verilen kararı hukuk yoluyla düzelttirebilir mi? Konuyu spor hukuku konusunda uzman olan bir kaç hukukçuya sordum. Aldığım cevaplar sonrasında hiç yoruma girmeden çıkardığım sonuçları paylaşmak istiyorum:

1-İki ayrı oylama olmamalı

Mali ve idari olarak iki ayrı oylama yapılmamalı. Mali olarak ibra edilen, idari olarak de ibra edilmiş sayılmalıydı. Yargıtay’ın Adnan Polat lehine verdiği kararda da bu konu belirleyici olmuştu. Aslında Yargıtay’ın Sayın Polat kararı sonrası tüzükte bu konuda düzenleme yapılmalıydı ama görülüyor ki yapılmamış.

2-Denetleme Kurulu çelişkisi

Adnan Polat’ın kazandığı davada Denetleme Kurulu’nun ibra edilmiş olması alınan kararda belirleyici unsurlardan biriydi, ancak bu kez Denetleme Kurulu da ibra edilmedi. Mustafa Cengiz’in açması muhtemel davada Denetleme Kurulu’nun ibra edilmemesinin yönetimin aleyhine olacağı söylense de aslında lehine olabilir! Çünkü, Denetleme Kurulu’nun vermiş olduğu raporu temel alarak Yönetim Kurulu’nu mali yönden ibra edip, aynı Denetleme Kurulu’nu ibra etmemek büyük bir çelişki oluşturuyor.

3-Kapalı oylama olabilirdi

Üyelerin iradelerine baskı olmaması için kapalı oylama yoluna gidilebilirdi, gidilmedi.

4-Fiziki baskı altındalar

Salonda ‘Evet’ ve ‘Hayır’ oyu kullananların iki blok halinde ayrı ayrı oturturmamaları gerekirdi. Bu durum da üyelerin iradesinin fiziki olarak baskı altına alınması anlamına gelebilir.

5-Ses kayıtları güçlü delil

Ve en önemlisi, Divan Kurulu üyelerinin oylama sonrasında kendi aralarında yaptıkları konuşmaların ses kayıtlarının kamuoyuna sızması! Bu konuşmalara istinaden Divan Kurulu’nun tarafsızlığını yitirdiği şeklinde bir itiraz yapılabilir ve ses kayıtları da güçlü bir delil olabilir.

Anadolu’nun neresine giderseniz gidin kalacak bir yeriniz yoksa, kalacak bir yer mutlaka bulursunuz. Her ev bir kervansaray gibidir! Bu, geleneksel Anadolu konukseverliğidir.

Türk toplumunun en önemli hasletlerinden biridir, misafirperverlik. Hiç tanımadığınız bir yabancıya kapınızı açarsınız ve evinizi, aşınızı paylaşırsınız.

Böylesine bir yüce gönüllülüğe dünyanın başka yerlerinde kolay kolay rastlayamazsınız.

Genlerden gelen refleks

Almadan vermek, gönlünüzü açmak, konuğunuzun gönlünü hoş tutmak... Bütün bunlar, gönül zenginliğinden başka bir şey değildir. Tabi, sadece kapımızı çalan yabancılara karşı değil, birbirimize karşı da böyleyiz biz. Her ne kadar son yıllarda bu değerlerimizin bir kısmı erozyona uğrasa da, toplumun büyük kesimi yardımseverlik duygusunu muhafaza etmektedir. Özellikle de kaza, bela, doğal afet zamanlarında ortaya çıkar bu yönümüz. Toplum olarak seferber oluruz. Herkes işini gücünü, günlük yaşantısını bir kenara bırakır, yardıma muhtaç olanların yardımına koşar; yaralarını sarar, acılarını paylaşır.

Bunun en çarpıcı örneği hiç kuşkusuz Marmara Depremi’dir. Türk halkı, bu büyük trajedide takdire şayan bir sınav vermiştir.

Gönüllülük, bu toplumun genlerinden gelen bir reflekstir.

‘Gönüllülük kültürü’...

Gençlik ve Spor Bakanlığı’nın 2019 yılını bu konuya ayırması ve ‘Gönüllülük Yılı’ ilan etmesi, zaten gönüllülük esasına yatkın olan toplum dinamiklerini her alanda harekete geçirecek önemli bir projedir.

Gönüllü olmayı sadece spor organizasyonlarıyla sınırlamayıp, kültür-turizm, çevre, afet-acil durum, eğitim, sağlık ve sosyal hizmetler alanlarında da yaygınlaştırmayı, kamu kurum kuruluşlarının yanı sıra özel sektör ve Sivil Toplum Kuruluşları’na mensup paydaşların da etkin katılımını sağlamayı hedefleyen proje hiç kuşkusuz giderek bireyselleşen genç nesilde bir ‘Gönüllülük Kültürü’ oluşmasına da hizmet edecektir.

Başta uyuşturucu olmak üzere gençliği tehdit eden bazı kötü alışkanlıkları bertaraf edecek olması da en büyük kazanımlardan biri olacaktır.

Umarım, sekteye uğramadan ülkenin her tarafında bir seferberlik halini alır gönüllülük...

Son zamanlarda tekrar alevlendirilen yabancı oyuncu sınırlaması tartışmasının ne kadar yersiz olduğuna zaten birkaç haftadır tanık oluyorduk; Anadolu takımlarının sergilediği futbolla... İki gündür seyrettiğimiz maçlar da bunun teyidi gibi. Gözlerimizin pasını silen, atak zenginliğiyle adeta masa tenisine dönen maçlar izliyoruz. Göztepe-Alanyaspor maçı da böyleydi. Tam bir görsel şölen sundular. İki takımı da kutlamak gerek. Maçın hakkı beraberlikti ama fırsatları daha iyi değerlendiren Göztepe üç puanı aldı. Oyunun genelinde Alanyaspor daha etkiliydi. Güney ekibinin, her defansın kabusu olabilecek bir forvet hattı var.

Ders niteliğinde

Göztepe defansının üstüne kara basan gibi çöktüler. Ancak son vuruşları laubalice yaptılar. Göztepe ise kaptığı toplarla başta Yasin olmak üzere hızlı, çabuk ve organize ataklar geliştirdi. İki gol de bu tarz ataklardan geldi. 20’deki ilk gol ders niteliğindeydi. Kontratakta olan Alanya’ydı, topu taşıyan da Ceyhun. Beş oyuncuyla yükleniyordu konuk. Defans eksik yakalanmıştı. Ancak Ceyhun ağır kalınca geriden gelip topu kapan Poko takımını atağa kaldırdı.

Ghilas ve serseri top!

Seri paslaşmalar sonucu Göztepe Deniz ile golü buldu: 1-0. İkinci golde final pasını veren Castro, bitiren de Borges’ti: 2-0. Alanya 42’de Tzavellas’ın kafa vuruşuyla maça tutundu: 2-1. Pozisyonları cömertçe harcayan konuk takım aradığı golü ancak 74’te Cisse’yle buldu. Maç beraberliğe kilitlendiği anda iki stoperin arasında serseri topu kontrol eden Ghilas harika bir röveşata ile üç puanı getirdi: 3-2.

Siz ne kadar teknoloji deyin, yapay zeka deyin, VAR deyin sonuçta hepsini üreten, programlayan ve nihai kararı verecek olan insandır. Adaleti makineler, entegreler, elektronik beyinler, kameralar değil insan dağıtır. Çünkü, gerçek akıl ve zeka, hisler, duygular, vicdan insanda vardır. Ve insanın verdiği kararlarda temel parametreler de aklı, zekası, duyguları ve vicdanıdır...

Bariz golü iptal etti

Hakem Özgür Yankaya, dünkü Erzurumspor-Rizespor maçının 42’inci dakikasında Taylan’ın attığı nizami golü iptal ederken aklıyla mı, duygularıyla mı, vicdanıyla mı hareket etti bilemiyorum! Ama ev sahibi ekibe ağır bir haksızlık yaptığı ortada. VAR, adaletsizliği ortadan kaldırmak için vardır. Ancak bu konuda son karar yine maçın hakeminindir. Yankaya VAR’ın uyarısıyla pozisyonu uzun uzun seyretti ve hiçbirimizin göremediği faulü gördü ve bir takımın kaderiyle oynadı. Sadece bir takımın değil, o takıma karşı kümede kalma mücadelesi veren diğer takımların da kaderini değiştirdi. Oysa, tehlike hattından çıkmak isteyen iki takım canla başla mücadele ediyordu. Hem birbirlerine karşı, hem de soğuk havaya ve buzlu zemine karşı. Rize savunma prensiplerine sadık kalarak daha temkinli bir futbol sergiledi. Erzurum ise daha agresif, daha ataktı. Ancak pozisyon üretmekte fazla mahir değildi. Sağdan Rashad, soldan da Edouk ile Rize’yi zorluyordu. Gelgelelim, bitirici bölgede etkisizdi.

Boldrin zaferi getirdi

42’de iptal edilen golün ardından ikinci yarıya daha hırslı bir başlangıç yapan Erzurumspor, Rize savunmasını ve kaleci Gökhan’ı geçemezken, 76’da defansın arkasına sarkan Boldrin, çarprazdan sert vurdu ve skorda dengeyi bozdu: 0-1. Portekizli bu golüyle takımını iki basamak yukarı çıkarırken, ligin dibini de yeniden şekillendirdi.

Futbolun şakaya gelir yanının olmadığının kanıtı gibiydi Erzurumspor ile Konyaspor arasındaki mücadele. 90 dakikanın tamamına baktığınızda oyunu domine eden, istatistiklerde rakibine fark atan tarafın ev sahibi takım olduğunu görürsünüz. Ancak skor tabelası: 1-2! Çünkü şakası olmayan futbol esasında bir fırsatlar oyunudur. Daha az pozisyona giren, rakip ceza alanında daha az gözüken, topa daha az sahip olan, daha az pas yapan -ki bu tablo Kocaman’ın felsefesine terstir- Konya rakibinin iki hatasından bulduğu iki fırsatı değerlendirdi ve buz pistini andıran zeminden üç puanı söktü aldı. Maçın ilk 45 dakikası her iki takım oyuncuları da, olağandışı bir zeminde futbol oynamaktan ziyade ayakta kalma savaşı verdiler. 45’te Jahovic karşı karşıya plaseledi, Sehiç son anda dokundu. Ancak 45+3’te Sehiç bu kadar şanslı değildi. Ömer Ali’nin plasesi eşitliği bozdu: 0-1. Son söz Taylan’dan İkinci yarı Erzurum adeta tek kale oynadı ancak yine kalesinde golü gören taraf oldu. 57’de kornerden gelen top uzaklaştırılamayınca Volkan farkı ikiye çıkardı: 0-2. Erzurum’un bu gole tepkisi çabuk ve ani oldu. Yeni transfer Rashad Muhammed’in saklayıp, Taylan’a çıkardığı topu genç futbolcu ağlara gönderdi: 1-2.