Beşiktaş’ın topu daha çok gezdirdiği ancak istenen verimliliğe ulaşamadığı, Samsun’un ise sınırlı sayıdaki fırsatı şut çekmeye kurban ettiği bir ilk yarı. Rıza Çalımbay’ın ilk maçından sonra atılan, “Sihirli dokunuş” başlıklarını boşa çıkaran ilk devrede Beşiktaş savunması, “güvenlik” ile “tedirginliği” harmanlamış göründü. Gedson/Chemberlain/ Onur üzerinden akan sınırlı sayıdaki Samsun hücumunda savunma hattı da tedirgin ve kopuk kalınca golü yediler. Mert Günok, ilk devre mevkii performansı açısından Beşiktaş’ın, Zeki ile Marius da Samsun’un “iyi”siydiler. Oyun inşaa edilemiyorsa çözüm bireysel beceridedir ve ülkemi bu çözüme bayılır. İkinci devreye Çalımbay da tıpkı kendinden öncekiler gibi Vincent Aboubakar ipine sarılarak başladı! Ancak Gedson Fernandes atak başlangıç kararlarının neredeyse tamamına yakınında ya hatalı karar verdi ya topu Samsun’a verdi.

‘Maç izlemiş’ sayıldık

Ne var ki, Samsun kaptığı toplarda antrenman yapmamış bir takım gibi öne çıkışlarda ne yapacağını bilemez haldeydi. Bildik, tanıdık bir “Süper Lig” maçı. Aboubakar’ı görünür kılacak bir oyun kuramayınca Beşiktaş, iş ülke klasiği “duran top”a kalmış görünüyordu. Öyle de oldu!.. Gerçi 92’de Muleka kaleciye antrenman vermek 94’te avuta vurmak yerine arkadaşlarını gözlese, “Çalımbay’dan sihirli dokunuş 2” başlıkları sayfaları süsleyecekti! 90 dakika sonunda biz, “Maç izlemiş” sayıldık! Şu maçın bitiminde insan sormadan edemiyor, “Bu takımlar acaba nasıl antrenman” yapıyorlar?

Türkiye’nin gruptan çıkmayı garantilemesi üzerine oluşan mağrur havadan etkilenmeyecek bir 11 ile sahada Milli Takım. Sanki, Vincenzo Montella tüm oyuncuları alarm halinde sahada tutmak için kurmuş takımı. Öyle ki, bu takım ilk devre topu rakibinin yarısı kadar ayağında tutmuş ama yine de sahada hareketli ve vaatkar. Rakibin derdi büyük, bizi yense bile yetmiyor. Yine de oynamaya gayret ediyorlar. Özellikle önde girdikleri ikinci devrede ısrarla ‘kendi oyunlarını oynamaya’ gayret ediyorlar. Ancak bizimkiler de özellikle ciddi pozisyon sorunları yaşama konusunda ısrar ediyor gibiler! Örneğin, ilk devre sonuna doğru iki stoper, Samet Akaydın ile Abdülkerim Bardakçı’nın alan ve yerleşim bilgilerinin sınırlılığı nedeniyle az kalsın golü yiyordu ‘bizim çocuklar’.

Kanıtlama maçıydı

Bilinir... Artık oyun iyice ‘teknokratik yöntemlerle oynanıyor’. Bizimkiler de bu mühendislik ile doğaçlama arasında kısılı kalmış görünüyor. Bu gruptan rahatça çıktık elbette, ancak futbol sağlam ve güvenli oyun talep ediyor bütün takımlardan. Milli Takım ise şimdilik başarılı bu bağlamda. Bunu dün gece de kanıtladılar. Devamı 2024’te... Gayet iyi, gayet gayretkeş bir takımımız var ve ‘tarih yazma’ konusunda ülkeyi hayal bile edemeyeceği yerlere taşıyabilir görünüyor bu ekip...

‘’Sihirli dokunuş’’!.. Orta sınıftan çoğu insanın beklentisidir bu. Bir yerlerde doğmuş birilerinin neden bilinmez ama kendileri için hem de yeterince çalışmadıkları halde mucizevi dokunuşlarla mucizevi işler yapacağını umup dururlar. Yoksullar ise doğuştan beklentisizdir! Ne yaptığını kimsenin anlayamadığı Beşiktaş, ‘’sihirli dokunuş’’lar arıyor bir yerlerden. Elbette bu Rıza Çalımbay değil. Ama ülkemiz mucizeler yaratma konusunda pek marifetlidir, bilinir! Buradan da bir mucize çıkarırsa şaşmam. Son dönemdeki travmayı Burak Yılmaz’a yıkacak olanlar büyük haksızlık yapar. Yılmaz neden değil, sonuçtur. ‘’Başkan’’ denildi, ‘’Burak Yılmaz’’ denildi hatta sıklıkla ‘’Necip Uysal’’ da denildi ama ‘’Durumda Şenol Güneş’in de hatırı sayılır payı var’’ diyene rastlamadım pek. Oysa takım baştan beri sahada kayboluşmuş durumdaydı. Dün de ilk yarı boyunca önceki maçlardan farkı yoktu sahada Beşiktaş’ın. ‘’Uyurgezer’’ misali, hareket ediyor ama bilinçli görünmüyordu. İkinci devre maça girer girmez çıkmak zorunda kalan Rachid Ghezzal’ın yerine Onur Bulut, Salih Uçan’ın yerine de Chamberlain dahil olunca maç biraz kıpırdandı. İlk devre zaman zaman hücum alanında görünen Başakşehir ise nedeni belirsiz biçimde ‘’sahayı terk edince’’ Beşiktaş önce bir iki pozisyon sonra da golü buldu. Oyun tuhaftı! Dakika 90’a vardığında Başakşehir 18 orta yapmış ve hiçbirine dokunamamıştı. Yani deneyip, yanılmaktan inatla vazgeçmediler. Ve sonuçta maçı kaybettiler.

Necip, Beşiktaş’tır!

Beşiktaş ise 10-15 dakikalık baskısız oyunla maçı kazandı. Bundan sonra Beşiktaş takımı ve tribünleri için yolu gösteren pankart da eski ‘’eski açık’’ ile eski ‘’maraton’’ tribününe gerilmişti; ‘’Sahaya odaklan’’. Bundan sonra öyle ya da böyle oynamanın tadına varmak, rakibe ve kendine saygı duymak… Ve en önemlisi, bilir bilmez konuşan onca insana kulak tıkayıp Necip Uysal’ın kıymetini bilmek. Unutmayın Necip gayrettir… Necip çabadır… Necip mucize beklemeyip, çalışmaktır. Necip Beşiktaş’tır!.. Bir zamanlar Metin, Ali, Feyyaz’ın gölgesinde kalsa da Beşiktaş’ın Rıza Çalımbay’dır Necip Uysal…

Yetenekli bilinen oyuncu sayısı ne kadar çok olursa olsun futbol kolektif bir oyundur ve dağınıklığa tahammülsüzdür. Beşiktaş görece daha yetenekli oyunculara sahip görünse de ilk yarı boyunca daha etkili girişimler hep Bodo’dan geldi. Beşiktaş’ın hücum girişimleri ise o çok sevilen ‘Orta’lara kurban gitti. Ortalamayı denediler ve sürekli yanıldılar! Savunmadaki tedirgin halleri bir yana öne çıktıkları anda da Cenk Tosun’a ulaşmaları mümkün olmadı. Cenk’in de takıma katılmak için fazlaca gayret gösterdiğini söylemek zordu. Oysa Bodo pratikti. Kale alanını gözlüyor ve kaleye ‘Altı pas içinden’ ulaşmaya çalışıyorlardı. Bunu ilk devre bir kez başardılar da... Burak Yılmaz, ikinci devreye Rosier yerine Onur Bulut’u göndererek başladı ama takımı ikinci golü de Onur’un boşalttığı alandan yedi. Bu da Beşiktaş’ın ligin başında bu yana görünen organizasyon sorunlarının tezahürlerinden sadece biriydi. Sezon başında da devamında da Beşiktaş futbolun talep ettiği düzeni tutturamadı. Ancak kimi maçlarda öncelikle rakiplerin güçsüzlüğü ve buna bağlı örneğin Vincent Aboubakar ya da Mert Günok gibi oyuncuların kişisel gayretiyle kazanınca sorunlar ‘Görünmez’ sanıldı. Ama futbol buna izin vermez. Önce teknik direktör kayboldu ardından yönetim!

Çocukları boşa heveslendirmemeli!

Ve son bir soru. Elbette Burak Yılmaz ve teknik ekibe... Semih Kılıçsoy, Yakup Arda Kılıç, Demir Ege Tıknaz ve Emirhan Delibaş dün akşam mevkilerinde oynayanların gerçekten çok mu gerisindeler? Eğer öyleyse Beşiktaş’ın yakın tarihteki geleceği gerçekten zor. Önceki akşam izlediğim Benfica’yı duman eden Real Sociedad’ın ilk 11’deki 7, yedekteki 12 futbolcusundan 9’u öz kaynak düzeninden yetişme! Ülkede bunu yapmaya en yakın takım olarak bilinen Beşiktaş, Sociedad’a benzer şeyler yapamayacaksa çocukları boşa heveslendirmemek gerek.

Tipik bir ’Çok harcayan ile az harcayabilen’ maçı! Çok para harcayıp ‘Mühim futbolcu’ toplayan Beşiktaş topla daha haşır neşir... Ne var ki, sonuç alacak hücum girişimleri de yok denecek kadar az! Daha az para harcayabilen Antalya ise malum, topu geride bekleyip, yakalayabilirse hızla çıkma düzeninde. Bu nedenle ilk önemli hücumlarını 30. dakikada şut denemesi olarak gerçekleştirebildiler. Başka neler oldu ilk devrede? Bol pas hatası, haliyle ‘Pas arası’, bolca itiş kakış ve yegane heyecan aksiyonları olarak Beşiktaş’ın nafile ortaları... Ve nihayet ilk devrenin sonunda bir takımın maç boyu yapması gerekeni pas bağını kuran Beşiktaş boşalttığı iki alana gönderdiği iki oyuncuyla golü buldu da futbola dair bir etkinli icra edebildi. Beri yandan, o golde VAR kararı beklenirken artık neyi görüp neyi ölçüyorlarsa, iki takım oyuncu ve kenar yönetimlerinin o çok sevdikleri teknolojiyi itirazlarıyla etki altına almaya çalışmaları da komik değil, gülünçtü... İlk devrede o çok sözü edilen ‘Gol beklentisi’ Antalya için 0.03’tü ama ikinci devre başlar başlamaz Beşiktaş’ın yerleşim hatasından golü atınca beklenti bir anda 0.07’ye fırladı! Ama daha olacak şeyler vardı! Kaleci Ersin kalesinde kalmak yerine etkisiz alana giden topa müdahale için fırlayınca sıkıntı olmayacak pozisyon boş kaleye gol oldu.

Teknik açıdan sorunlu

Beşiktaş’ın hiçbir şey oynayamadığı belliydi. Arkadaki alanları gözleyip oralara rahatça ulaşan Antalya da oyunu ele almaktan geri durmadı. Ve, Burak Yılmaz tarafından oyundan alınan Eric Bailly’nin stopersiz kalan Beşiktaş’ta sadece savunmanın değil tüm oyunun dengesi alabora oldu. Elbette ikinci devredeki ’Düzensiz oyun’ izleyenler açısından zevkli ama teknik açıdan da bir o kadar sorunluydu. Özellikle Beşiktaş’ın disiplinden uzak doğaçlama hücum çabaları karşısında sakin duran Antalya verimli çıkışlarla alacağını almayı bildi. Ne var ki, antrenman ve gelişimi göz ardı eden taraftar aceleciliği Beşiktaş’ın bu durumunu yine ‘Yetersiz transferler’ için yönetime tepki koyarak açıklayacak. Ancak her açıdan yönetimsiz kalan Beşiktaş’ın saha içi sorunu ‘Antrenman eksiği’ olarak öylece kalakalacak.

Fenerbahçe uzun süre sonra ilk kez hücum edemese de ilk yarı boyunca özellikle savunmada doğru duran bir takım buldu karşısında. Trabzon, sakin ve kontrollüydü. Etkisiz alanda da olsa topu rahatça çevirerek rakibinin arzuladığı ritme ulaşmasını engellediler. Fenerbahçe ise topla oynadı ama tam da rakibin tarzı nedeniyle Tadic ile Dzeko gibi özel oyuncuları bu devrede ‘Görünmez’ hale geldi. Ne önemi var bilinmez ama maç arasında televizyondan sürekli ’İlk devre boyunca hiç isabetli şutu yoktu Fenerbahçe’nin’ sözünü duyduk. Oysa top Fenerbahçe’deydi ve başka işler yapma şansları vardı. Neden ‘Şut’? Beri yandan Trabzon öyle hücum çeşitliliği olan bir takım görünümünde de değildi. Atacakları tek formül gibi duran Onachu’ya yüksek topla golü buldular. Elbette iki stoperin yokluğunda fatura var olan stoperlere kesilecek ilk elde ama öncelikle Samet Akaydın’ın kenar çizgisinde ne aradığını sormak gerek. Ve ikinci soru, ‘Oralarda olması gereken(ler) nerede?’ olmalı. Ancak meğer daha büyük şeyler olacakmış! İkinci devre Trabzon ‘Bir buçuk pozisyon’dan iki gol çıkarınca Fenerbahçe takım ve tribün olarak uzun süre kendine gelemedi. Ta ki, penaltıya kadar. O da gol oldu ama ardından beklenen toparlanma gelmedi.

Uyutan oyun!

Trabzon’un rakibi ‘Uyutan oyunu’na teslim oldular nihayetinde. Ancak mecalsiz Fenerbahçe’nin bir yardımcısı vardı Trabzon’da; Mehmet Can Aydın. Bir savunmacının ceza sahasında yapmaması gerekenleri yapıp durdu ve maç 2-3’e geldi. Enteresan aksiyonlar da olmadı değil devamında ama Trabzon baştan sona planlı oymadığı maçı kazandı. Ve son bir soru... Oyunu bir türlü istediği tempoya ulaştıramayan ve gollerini sadece penaltıdan bulan Fenerbahçe’de bir ara ekrana İsmail Kartal’ın yardımcılarıyla konuştuğu anlar geldi. Ne diyor ya da ne soruyordu acaba kendini dikkatle dinleyenlere Kartal?

Her yanıyla tuhaf bir sezon yaşanıyor Beşiktaş’ta. Daha bir ay önce takımını yüzde 99 şampiyon ilan eden başkan ve yönetim ortada yok! Hocasız kalan takım sakatlıktan kırılırken sezon başından bu yana inşa edilmiş bir oyun da yok! Bütün bu buhranlı atmosferin yansıması bir maç izledik. İlk devresinde Cenk’e top indirme gayretleri boşa çıkarken sadece Zaynutdinov’un iki şut girişimiyle yetinmek zorunda kaldılar. Oysa Salih, Gedson, Chamberlain gibi oyuna hükmetme ihtimali yüksek bir ekiple orta sahayı daha verimli kullanabilirlerdi, olmadı. Ghezzal da sakatlanınca elde kaldı Rashica! O da vurdu, durdu! Bu oyunsuzluk içinde ilk devre işe yaramayan 18 orta yapmayı da ihmal etmediler! Antep’in ise top ile işi yoktu. Fırsat yakalamak için bekleyip durdular. En büyük şansları Beşiktaş’ın organizasyonsuzluğuydu ama insan düşünmeden edemiyor; “Bir takım bu ‘oyunsuz oyunu’ oynamak için hafta içi nasıl antrenman yapıyordur acaba?” Antepli oyuncular antrenmanlarda da çok sıkılıyor olsa gerek.

Başlanacak yer belli

Nihayetinde bir kornerden Salih golü buldu. Ama Antepli Mustafa o pozisyonda ön direkteydi. Kim görevlendirmişti o işlevsiz pozisyon için Eskihellaç’ı acaba ? “Beşiktaş’ın tuhaf sezonu” demiştim ya Burak Yılmaz 21’de oyuna gönderdiği Yakup Kılıç’ı 81’de üstelik maç 2-0 olduğunda oyundan aldı. Neden acaba? Oyunla ilgili olamaz sanırım olsa olsa yorgunluk/güçsüzlük olmalı. Eğer böyleyse bu da Beşiktaş’ın “yetiştiricilik” sıkıntısını gösteriyor. Oysa bu “tuhaf sezon” genç oyuncular için bir fırsat olarak tasarlanabilirdi sanki. Topla o kadar oynamasına rağmen Beşiktaş’ın orta saha etkisizliğini anlamak için tek istatistiğe bakmak yeterli. 30 orta yaptıkları maçta o ortalardan tek gol bulabildiler. Tuhaf sezonu düzeltmeye buradan da başlanabilir kanımca.

Bilinir, ülke futbolunun en büyük meziyeti kazananı övmektir. Bende yazıya ‘’övgü hastalığı’’na tutulmuş geleneğin gönlünü kazanarak başlayayım! Şimdiye kadar çoğunlukla önde baskıyla rakiplerini boğan Fenerbahçe, benzeri uygulamayı Pendikspor’a karşı da hayata geçirdi. Rakibine ilk devre boyunca nefes aldırmayan ‘’İsmail Kartal’ın öğrencileri’’ daha ilk devrede maçı bitirmişti bile! Sanırım durum bundan daha iyi özetlenip, övülemezdi! Övgü bitti ve ana soruyu soralım; ‘’Sahi Pendik bu oyunu oynamak için ta Portekiz’den hoca mı getirdi?’’ Zahmete gerek yoktu, ülkede bu ‘’mutsuz takım oyunu’’nu oynatacak on uçak dolusu teknik adam vardı zaten!..

Bu bile yeter sanırım

Yine de hakkını vermek gerek, herhangi bir işe yaramasa da Ivo Viera kenarda çırpınıp duruyordu. Bu bile ülkeye yeter sanırım. Neticede ‘’hoca maçı istiyor’’du!.. İkinci devre de ilkinden farklı değildi, Ivo Viera oyuncularını motivasyon alkışına boğarken İsmail Kartal yönetimindeki Fenerbahçe elini kolunu sallayarak gol atıyordu. Maçın benim açımdan ilginç notu ise ikinci golün VAR onayını beklerken yaşandı. Gerek İrfan Can Kahveci gerek İsmail Kartal, ‘’Ne bekleniyor’’ gibisinden söylenip durdu. Ne diyebilirdi ki VAR’ı bekleyen hakem Abdülkadir Bitigen? Biliyoruz ki, bu gösteri esasen televizyona dolayısıyla kamuoyuna yapılıyor. Yine de bu durum davranışlarının tuhaf olduğu gerçeğini değiştirmiyor.