Plan Beşiktaş maçındakinden farklıydı. Torrent, bu kez yoğun bir baskı yerine topu geride kazanmayı amaçladı. Merkezde Cicaldau, Berkan ve Taylan çoğu kez bunu başardı. Tabii bu senaryoda, 'Neden Gomis, Mohamed değil’ sorusu belirdi. Hele ki Feghouli yokken... Buna rağmen çok net bir fırsat varoldu. Gomis her zamanki bitiriciliğinde değildi. Marcao golü sonrası haliyle blok halinde bir geri çekiliş yaşandı. Barcelona, bu tarafta daha çok topla oynar hale geldi. Pedri de birkaç dakika önce provasını yaptığı golü attı! İkinci yarının belirleyici durumu, merkezin tamamen kaybedilmesi oldu. Busquets’e doğrudan bir baskı yapılamadı. Barça topu çok rahat dolaştırır hale geldi. Dönen topların neredeyse tamamını İspanyollar topladı. Aubameyang’ın golünde bile.

Torrent hâlâ sorgunabilir

Busquets bu rahatlığını Halil’in oyuna girdiği ana kadar sürdürdü. Sonrasında Galatasaray topu alabilse de Barcelona savunmasının arasına sızamadı. Yine Feghouli’yi aratır bir şekle büründü oyun. Sadece iki kez Keremle sızma girişimi oldu, hepsi o kadar. Final dakikalarının arzuladığı soğukkanlı oyun da varolmadı. Hem saha içinde hem tribünde! Galatasaray planında ısrarcı olamadığı bir oyunda rakibine teslim oldu. Torrent hâlâ sorgulanır bir teknik adam konumunda.

Pas şiddeti, hızı, açısı... Her şey mükemmeldi Galatasaray adına. Beşiktaş’ın düşünmesi için fırsat bile vermediler. Toplu ya da topsuz. Pas oyunundaki bu mükemmellik, kuvvetli bir hücum presle tamamlandı. Beşiktaş, topu aldığında dahi düşünecek fırsat bulamadı. Galatasaray’ın bu dominant oyunu, Beşiktaş’ı tamamen düzenden çıkardı. Özellikle savunmasını. Muhtemelen Türkiye’deki en iyi maçını oynayan Mohammed çok hareketli kalınca, Beşiktaş çok açık verdi. İlk gol buna örnek. Kerem topa vururken, üç metre yakınında kimse yoktu.

Orta saha ağır bastı

Oyunun merkezinde de bariz Galatasaray ağırlığı vardı. Atiba-Can ikilisine çok ağır bastılar. Soğukkanlı kalabilen de ev sahibiydi. Pena’yı bile pas durağı yaptılar. Topu büyük bir rahatlıkla çevirdiler. Beşiktaş savunması, Ersin’i kullanamadı oysa ki. Feghouli’nin çıkışı, Josef’in sahaya ayak basışıyla terazinin dengesi bozuldu. Beşiktaş merkezi soğukkanlı kaldı. Özellikle Ghezzal’ı devreye soktular. Cezayirli’nin ceza sahasına attığı topların devamında atak tazeleyebildi Beşiktaş.

Enerjileri yetmedi

Bu tabloda Galatasaray için muazzam bir açık alan oyunu oynama fırsatı oluştu. Ancak Cicaldau, Berkan ve Taylan, Feghouli kalitesinde paslar atamadılar. İlk yarının yıldızı olan Kerem’in final paslarındaki büyük isabetsizliği bir başka olumsuzluk oldu. Beşiktaş, Ghezzal tarafından ısrarlı şekilde hücum edip, maça ortak olabileceği bir seviyeye kadar geldi. Zaman ve enerjileri yetmedi.

Galatasaray, Terim dönemi Avrupa ayarlarına dönmüş gibiydi. Hatırlayalım, grup deplasmanlarını gol yemeden bitirmesi en takdir gören performansıydı. Fakat bu kez savunması zor bir ekip, mental olarak ayakta kalmanın zor olduğu bir atmosfer vardı.

Bahsetmek istediğimi biraz daha açayım. TV’de Nou Camp’ta Barcelona maçı izliyorsanız, gözünüzün önünde film şeritleri oluşuyor. Stoichkov, Romario, Ronaldo, Eto’o ve diğerleri.. Biri topu ağlara yolluyor, tribünden gürültülü bir ses yükseliyor.

Sinirlerinizin güçlü kalması gereken bir faunusun içindeymiş gibi hissetmeniz abartı olmaz.

Böyle bir ortamda beklentinin üstünde soğukkanlı kaldı Galatasaray. Van Aanholt’un savunmadaki handikapları, hücum planlarının ilk sıralarına yazılmış gibiydi. Hemen hemen her fırsatta Traore ile zorladılar. Orta kalitesinin düşüklüğü, Marcao-Nelsson’ın kusursuz direnişi, Barça’yı alternatiflere zorladı. İşin aslı daha fazlasını bekliyordum Katalanlar’dan.

Depay, Dembele ve oyuna girdikten sonra Abuameyang-Luuk de Jong ikilisinin becerisine bel bağladılar. Frikik hariç bu dörtlünün hafızamızda iz bırakan toplam 3 vuruşu olmadı.

Galatasaray, özellikle Feghouli üzerinden Mostafa’yı kaçırmaya çalıştığı ilk yarıda olası fırsatları test etti gibi. Barcelona’nın topu daha çok alıp, daha kalabalık geldiği ikinci 45’te Kerem, Babel, Kılınç ve Gomis’le koşu yollarını buldular. Pas kalitesi ve zamanlama hataları, sonuçsuz akınlarla bitirdi hücumları.

İkinci bölgede top aldıklarında ise Barcelonalılar sırtlarını dönmelerine izin vermedi. Sürpriz gibi görünen ama hak ettiği bir beraberlik aldı Galatasaray.

Şimdi daha zor bir maç olacak. Tıpkı İstanbul’daki diğer grup maçları gibi!

Toplamı 100 dakikayı aşan bir oyunu sadece 18 dakika 11 kişi oynamak her anlamda zorlayıcı. Bir yerden sonra kas gücünün sınırlarını test eden bir sınav gibi! Bu zorlayıcı durum, Fenerbahçe merkezindeki Crespo’yu 13, Zajc’ı 12.7 km’lik koşu mesafesine ulaştırdı. Fenerbahçe 10 kişi kalınca, hiç oyalanmadan rakip yarı alana saldırmayı planladı. Bu kamikaze plan, oyunun dengesini de dizilişleri de fena halde bozdu. Trabzon cephesinden bakıldığında Avcı’nın sevdalısı olduğu ve derslik düzeyde uygulattığı, ‘Geçiş oyunu’ için tüm şartlar oluştu. Oyun merkezleri düşünce, hücumcular doğrudan stoperlerle karşılaşır hale geldi. Bu gitgelli oyunun çok net pozisyonlara dönüşmemesinin en önemli nedeni, stoperlerin kusursuza yakın oyunlarıydı. Genç Ahmetcan da dahil 4 merkez savunmacı, kusursuza yakın oynadı. Özellikle Serdar Aziz, kariyer maçlarından birine yaklaştı.

200 fazla pas..

Fenerbahçe’nin enerjisiyle birlikte Trabzon’u geri itişine, cesur bir reaksiyon gelmedi. Avcı plana sadık kalmayı tercih etti. İmkan varsa boşluklara, özellikle Osayi’nin arkasına saldırdılar. İmkan yoksa topu aldılar. Topu dolaştırıp, Fenerbahçe’nin enerjisini çalmak istediler. 200 fazla pas (347-540) bu durumu anlatıyor. İsmail Kartal’ın agresif hücum stratejisine soğukkanlı bir karşılık verdi Avcı. Düzenden çıkmak istemedi. Galibiyet tarihi bir başarı olacaktı ama 1 puan, şampiyonluk için dev bir adım daha attırdı.

Antep topu Adana Demir’e vermek istedi. Montella bu ikramı kabul etti ama Sagal’a dripling alanı, Muhammet’e de topla buluşma şansı tanımadı. Antep’in boş alan kovalar oyunu karşılık bulmadı. Zira Svensson bile ataklara gitmekten imtina etti. Adana Demir, 11’de kornerden gelen topta Yunus’un kafa vuruşuyla çerçeveyi buldu. Kopya bir kornerde 18’de Assombalonga ile öne geçti. Antep istediğini yapamadıkça, skor handikabıyla birlikte düzenden çıkar gibi oldu. Böyle bir pozisyonda Yunus, Mendyl’i çok rahat geçip ceza alanına sürpriz koşu yapan Vargas’ı buldu ama Antep’in en iyisi Günay kalesinde sağlam durdu.

Bulut, Yunus’a koridoru açtı!

İlk yarının son anlarındaki bu akın, Montella’ya ipucunu vermiş olmalı. Diğer yandan Bulut’un kendisine yapacağı ikramı tahmin etmemiş olmalı! Antep, 3 değişiklikle ikinci 45’e başlarken kendi kaderini de çizdi! Mendyl kenara gelip, Caulker’ın boşalttığı sol stopere Djilobodji geçince, Yunus Akgün için çizgide 70- 80 metrelik bir oyun alanı oluştu. Peki ne yaptı? İkinci yarının henüz 30. saniyesinde kontrada karşı karşıya kaldı. 55’te yine Djilobodji’yle baş başa kalıp penaltı yaptırdı.

69’daki gol, maçın özeti gibiydi. Yunus, Djilobodji’nin arkasına sızdı, vuruşunu Günay kurtardı, dönen topu Bjarnason ağlara yolladı. 76’daki atak ise sıra dışıydı. Yunus kontrada topu alırken, 30 metre yakınında tek oyuncu yoktu. Bu anlardan sonra Erol Bulut, Djilobodji’yi savunma merkezine Tosca’yı sola aldı ama olmadı! Yunus, Djilobodji’yi yine buldu, penaltıyı aldı. Assombalonga yine kötü vurdu, Günay kurtardı. Bir dakika sonra Adana Demir’in bir klasik golü daha geldi. Kenar ortasında Assombalonga bomboş kalıp, Günay’ı çaresiz bırakan kafa vuruşunu yaptı: 0-3

Montella bildik bir planla başladı. Galatasaray’ı 2-0’la yıktığı oyunu tekrarlamak istedi. 20-25’e kadar. Balotelli’yi geriye atıp, sağdan Yunus’u savunma hattının arkasına sızdırmak istedi.

İki şey gerçekleşmedi. Vida-Welinton ikilisi Balotelli’yle gitmedi. Atiba yaklaştı İtalyan santrfora. Bir diğeri Rıdvan.. Bölgesini kaybetmeyip, karşı bir tehdit olarak Yunus’u geri koşturdu.

Beşiktaş golü gelince planlar değişti. Montella bir başka yönteme başvurup, doğrudan merkezi ele geçirdi. Beşiktaş’ın bu maçtaki en sorunlu bölgesinde defolar belirdi. Merkezde Necip-Atiba ikilisi, Josef-Pjaniç sonrası dişli kalamadı. Her dakika biraz daha geriye gittiler.

Gökhan İnler, İtalya kariyerinin seviyesine yakın oynamaya başlayınca, ibre tamamen Adana Demir’e döndü.

Diğer yandan Balotelli’nin, Beşiktaş yarı sahasında dolaşmaya başlaması, markajını da zorlaştırdı. Nokta santrfor olmasına rağmen, ceza alanına sürpriz koşular yapan orta sahalara dönüştü. Çok önemli pozisyonlar almasına rağmen, son vuruşlarında ismine yakışır kalite yoktu. Balotelli kendi standartlarında olsa, Adana Demir haklı bir galibiyet alacaktı.

Beşiktaş adına en iyi şey, gençlerinin potansiyeli. Bu maçta bile soğukkanlı kalabiliyor olmaları, mental anlamda bu seviyelere hazır olduklarının işareti.

Elbette deneyimli bir başka genç Ersin’i ıskalamamak lazım. Musleravari

bir meydan okumanın eşiğinde. Rakip hücumcuların bacaklarını titretecek bir sağlamlıkta duruyor kalesinde.

İlhan Palut, ezberini bozmadan ısrarla topla çıkmak isteyince, Abdullah Avcı da rakibini -benzetme yaparak söylüyorum- hemen oracıkta boğmak istedi.

Üstelik Michalak tehdidini göze alarak. Konya yarı sahasında feci sıkıştı oyun. 22 oyuncunun, 19’u çoğu zaman Yeşil-Beyazlılar’ın alanında kaldı.

Trabzon topu kapınca Abdülkadir’i direkt Adil-Abdülkerim ikilisinin arasına kaçırmaya çalıştı. İki kenara açılmış stoperlerin alan daraltmasına fırsat vermeden. Kritik baskınların ilkinde Konya’nın en iyisi Abdülkerim, diğerinde Ömür’ün yanlış top kontrol çabası gol getirmedi.

Adil’in üst üste iki hatası sonrası Avcı’nın deyimiyle bir geçiş oyunu Trabzon’a skor üstünlüğü verince planlar değişti.

Kaleci Sehiç -belki de Palut’un direktifiyle- riskli pasları terk etti. Final yapan Trabzon atakları sonrası hemen takım arkadaşlarını kaçırdı. Bu planda sadece Michalak ile bir ani hücum şansı bulabildiler. Ama hepsi o kadar.

Trabzon, yine bir Avcı stratejisinin doğal sonucu olan kontrol oyununa dönünce, Konya’nın topla oynama oranı arttı. Ama konuk ekip oyunu ele geçiremedi. Siopis öncülüğünde merkezi daraltan Karadenizliler, kendi alanlarında Konya’nın çok kalmasına izin vermediler. İki bek Dorukhan ve Puchacz’ın risksiz kanat savunmaları da Konya’ya yaşam alanı bırakmadı.

Trabzonspor’un net şekilde baskın kaldığı maçın final dakikalarında bireysel beceriler skorbordu belirledi.

Cikalleshi’nin topu alışı vuruşu çok klastı.

Geri dönüp, Visca’nın golünü anlatmak lazım. Daha doğrusu, öncesinde Nwakaeme’nin yaptığından bahsetmeli.

Yusuf Şimşek için ‘telefon kulübesinde adam çalımlar’ şeklinde mübalağalı sözler söylenirdi.

Onun yaptığı bu abartının ötesine geçen bir şey. Tarifi çok zor.

Önce kornerle devamında golle biten pozisyon 16-17 yaş grubunda olsa, altyapı hocaları saatlerce ders verir! Kasımpaşa maçının bazı önemli dakikalarını, Trabzonspor yenilgisinde ise sonucu belirleyen golleri hatırlayın. Çok benzer ve aynı acemilikte hatalar. Sık tekrar yapılmadığı ve belli bir şablon oluşturulamadığı için top doğru zamanda doğru oyuncuya gitmiyor.

Novais’in rolü

Nasıl yapılacağını Alanyaspor gösterdi. Karagümrük’te topla çıkış örneklerini çoğaltan Farioli, bu kez Novais üzerinden rakip yarı alana geçmenin yolunu bulmuştu. Sert, kısa, çabuk paslarla Novais’i boşa çıkarıp, topla dripling yaptırabildiler. Bu formül, Galatasaray’ın sınırlı baskı çabasını kırdığı gibi, sürekli geri koşmalarına neden oldu. Galatasaray’ın bu handikapına eklenen diğer sorun Babel’in rolüydü. Nokta santrfor olmak yerine arkadaşlarına duvar olma çabası ve geriye gelmesi, mutlak bir Alanya hakimiyeti sağladı.

Ceza sahası içi;22-8!

Galatasaray kaleden uzak kaldı. Bu durumun doğal sonucu, ceza sahasında topla buluşma oranında 22’ye 8’lik bir istatistik var etti! Rakip 10kişi kaldıktan sonra bile kulübe müdahalesi olmaksızın rakip alana geçemedi Galatasaray. Torrent’in oyuncu değişikliği için aşırı sabırlı oluşu (!) durumu pekiştirdi. Belli ki Torrent’in kafası hâlâ çok karışık. Onun da Galatasaray’ın da çok fazla zamana ve çok fazla değişime ihtiyacı var.