Oyun, 3 ihtimali de doğuracak şekilde akıp gitti. Galatasaray’ın galibiyeti de sürpriz olmayacaktı. İstediğini yapabilen çoğunlukla Fenerbahçe’ydi.

Pereira, merkezde Sosa, Mert Hakan, Zajc ile iki kenar çizgide Mesut ve İrfan’la becerisi yüksek bir 5’li hat oluşturdu. Fenerbahçe, topla iyi olan bu grupla oyunun önemli kısmına hükmetti. Dengesiz yakalanıp, Feghouli’ye mutlak bir pozisyon, Kerem’e gol şansı verdikleri andan itibaren 5’li işlemeye başladı. Bu yetenekli grubun standart üstü oynamasında bu kez dörtlü dizilen savunma bloğunun katkısı büyüktü. Halil, Kerem, Feghouli’nin kaleye dönmesine hiç izin vermediler neredeyse. Ceza sahası dışından şut şansı dahi tanımadılar.

Galatasaray, ikinci yarıda Van Aanholt’u Ferdi ile baş başa bırakabildiği atakların devamında pozisyona girebildi. Son vuruşlar kötü, Kim Min Jae de Türkiye kariyerinin en iyi maçını oynayınca skorbord değişmedi. Berke de kırılma anlarında Altay seviyesindeydi.

Bunun yanısıra Fatih Terim’in uzunca bir süre aynı ısrarda devam etmeye çalışması unutulmamalı. Üstelik Pereira tekrar üçlüye dönmüşken..

Sürekli duran ve gerilimi yükselen oyun, atanın kazanacağı bir maça dönüştü. Öyle de bir final oldu.

‘Skandal’ denilemeyecek hakem kararları ve maçın büyük bölümüne damga vuran saha içi gerginlikler ise artık utanç verici hale geldi.

Erken gol muhtemelen planlarımızda olmayan bir reaksiyona neden oldu. Önde basmaya çalıştık. Bu çaba, özellikle Zeki’nin ardına atılan toplarla karşılık buldu. Bu riski göze alarak Zeki-Caner ikilisiyle geniş bir alana yayıldık. Bu senaryo Abdülkadir ve Kerem’in daha çok merkeze gidip, Burak ve Halil’e yaklaşmasını getirdi beraberinde... Karadağ savunması, Cebelitarık gibi acemilikler yapmayınca merkezde bir boşluk açamadık. Bu hamlenin artısı Burak ve Halil’e odaklanmış rakip savunmanın, Abdülkadir ve Kerem’i unutması oldu.

Zamanımız var...

Oyunun devamında ibreyi tamamen lehimize çeviren iş, Hakan Çalhanoğlu’nun üzerindeki baskının kalkmasıydı. Bunu sağlayan en önemli sebep, Karadağ’ın değişiklikleriydi. Çok net pozisyon bulamasak da top hep bizde kaldı. Oyunu tamamen ele geçirdik. Orkun’un ekstra vuruşu, oyunu o anda bitirdi gibi. Şimdi çok zorlu bir Play-Off sürecindeyiz. Seri başı olamadık ve deplasmana gideceğiz. Statü gereği tek maç dezavantaj gibi gözüküyor. İyi tarafından bakmak lazım. Bu takım, anlık patlamalar yapmaya müsait. Stefan Kuntz’un da ihtiyacı olan zaman mevcut. Katar için umutları koruyalım.

Cebielitarık, 9-1 gibi dizilince rakip yarı alanın tam merkezi rahatça dolaştığımız bir alan oldu. Özellikle Çalhanoğlu, bulduğu bu lüksü iyi değerlendirdi. Topu, tehditkar olduğumuz bölgeye kolay getirdik. Buna rağmen ceza alanı içinde hücumcularımızı bulamadık.

Çözüm, dar alanda hızlı davranmaktı. Kerem’in çok kalabalık bir alandaki kişisel becerisi, farkın nasıl geleceğini işaret etti. Cebelitarık savunmacıları hızlı pas yaptığımızda ne yapabileceklerini bilemedi aslında.

Rakip 10 kişi kalmışken, Halil’in golü de benzer şekilde gelince yapılacak tek şey, kalabalık Cebelitarık merkezine saldırmaktı. Bu planda ısrarcı olmadık. Burak’ın duvar misali 3 asisti, ikinci yarıda da bu şekilde hücum etmemizi işaret ediyordu oysa ki...

Kuntz, iki beki değiştirerek yerden-sert kenar ortalarında ısrarcı oldu. Skoru da böyle büyütebildik. Bu plan da işlemişken, topu havaya kaldırışımız, aceleci bir tavırdı. Soğukkanlı kalıp, aynı aksiyonlarda ısrarcı olabilsek, skorbordda 10’u görmek de mümkündü.

Gün sonunda 6-0’a burun kıvırmak elbette mümkün değil. Ama 22’de 10 kişi kalan Cebelitarık’a karşı alınan bu sansasyonel sonucu hemen dün gecede bırakmamız lazım.

Letonya, Karadağ ve çok eksik Norveç’e nasıl yakalandığımız belleklerde.

Ayağımıza gelmiş büyük bir fırsat var. Ve Karadağ çok savaşçı.

Salı akşamı çok daha fazlasına ihtiyacımız var.

Abdullah Avcı, Pjanic’e baskı yapmadan, muhtemel pas yollarını tıkamayı planlamış. Bu savunma kurgusu. büyük oranda işe yaradı. Batshuayi’nin yokluğunda, Güven’in stoperler arasına koşu yapamadığını gördük. Olası top kazanımlarında ise hücum planı özellikle Rosier’nin arkasına Nwakaeme ile sızmaktı. Bu aşama işlemedi. Genel planın bir parçası olarak gol, bir boş alanda Abdülkadir ile geldi. Beşiktaş adına işleri zorlaştıran, Rosier-Ghezzal ikilisinin boş alan, sonrasında da orta şansı bulamayışı oldu. Gol atak dahi olmayan pozisyondan, skandal bir hata ile geldi.

Dar kadroyla daha verimliydi

Skoru belirleyen an ise Trabzonspor’un maç başından beri kovaladığı bir fırsatın devamıydı. 3’e 1 yakanlanmak! Üstelik böyle bir maçta. Daha çok Abdullah Avcı’nın planladığı ve istediğini aldığı şekilde bitti oyun. Sergen Yalçın’ın geçen sene daha dar kadroyla daha verimli bir oyun oynattığını hatırlatarak bitirelim.

Galatasaray’ın genç kadrosunun, fiziksel meziyetlerini en fazla sergilediği maçtı. Özellikle merkezde Berkan bildik standardında, Cicaldau ve Morutan ekstra saldırgandı.

Birkaç pozisyonda Yedlin ve Marcao’nun dahi Lokomotiv orta sahasına saldırdığını gözardı etmemek lazım.

Bu yüksek eforun devamında her zamankinden daha hızlı oynayarak, rakip ceza sahasına kolay yaklaştılar. Sorun, henüz kendi alanından çıkamamış Lokomotiv’in, Galatasaray hücumcularını hazır halde bekliyor olmasıydı.

Burada Galatasaray’a pozisyon sağlayacak hamle Yedlin ve Van Aanholt’un iki çizgide varlık göstermesiydi. Yapmadılar ya da yapamadılar. Dolayısıyla Moskova savunması daha geniş bir alanı savunur hale gelemedi.

Galatasaray bazı bölümlerde atak sürekliliğini sağlasa da sırf bu yüzden çerçeveyi bulmakta zorlandı.

Gol öncesi tek pozisyon, Lokomotiv savunmasının yerleşik düzende olmadığı, Halil’in de müthiş bir sezgiyle Feghouli’ye hazırladığıydı.

Neredeyse kopya bir hücumda golü de buldular.

Büyük sorunu ise çözemedi Galatasaray. Rakip yarı alanda kalmasına ve topu hep almasına rağmen, pozisyonları finalize edemedi. Dengesiz yakaladıklarında şut imkanı bulabildiler ama çoğunlukla Lokomotiv savunmasına çarptılar. Ya da final anlarında soğukkanlı kalamadılar.

Sonrasında yine Aanholt tarafından ve Muslera’nın bu sezon çok konsantre olamadığı çizgiye paralel bir topla sarfettikleri tüm enerjiyi çöpe attılar.

Gaziantep, orta sahanın önemli bir bölümünü bırakarak bekledi. Galatasaray bu sayede çok fazla hazırlık pasına ihtiyaç duymadan rakip kaleye yaklaştı. Bu geri çekilmenin Antep’e sağladığı avantaj, çok dar alanda kalabalık kalmak oldu. Bu kalabalık ve düzeni bozulmayan savunma, ilk yarıda Galatasaray’ın, atakları finalize edememesinin en önemli sebebiydi. Kerem başta olmak üzere Halil, Barış ve Morutan top kayıplarıyla oynadılar. Galatasaray, rakip ceza alanı çevresinde topu daha hızlı çevirebilse, Antep savunmasının dengesi bozulacaktı. Çok da başarabildikleri söylenemez.

Dicko tehditkârdı

Diğer yandan Galatasaray’ın bitiremediği her atak sonrası Antep çok hızlı yarı alana geçti. Genelde de Van Aanholt’un arkasına Dicko’yu koşturarak tehditkâr oldular. Bu tehdit, Marcao’nun mükemmel zamanlamalarıyla bertaraf edildi. Brezilyalı stoper, kusursuz oynayınca Antep sola kaymış Galatasaray savunmasında aradığı fırsatları bulamadı.

Antep yaklaşınca...

Galatasaray’a nefes aldıran durum, ikinci yarıda Gaziantep defansının orta saha çizgisine yaklaşmasıydı. Hem golü böyle buldular hem Antep’i daha fazla geri koşturur oldular. Muhammet Demir ve Dicko ilk yarıdaki kadar enerjik kalamadı. Antep’in ön alan presi de işe yaramadı. Özellikle Marcao ve Berkan, soğukkanlı kaldı. Skor Galatasaray’da kaldı.

Fenerbahçe, daha doğrusu Pereira’nın bu sezonki ilk deplasman stratejisi hızlı başlamak.

Özellikle Frankfurt, Trabzonspor deplasmanları bunun en iyi örneği. Lakin, ev sahibi dominant kalıp, dün gece Konya’nın yaptığını yapınca B planını devreye sokmak gerekiyor.

Peki var mı öyle bir plan! Olsa bile uygulaması zor. Fenerbahçe, orta saha merkezinde idealini bulamadığı için 11 haftayı dalgalı performanslarla geçirmek zorunda kaldı. Üretim yeri olan orta saha merkezi işler durumda olmayınca, problemler daha da büyüdü.

Valencia’nın aslında takımın sivrileni olmasının nedeni de bu. Fenerbahçe, orta sahayı bypass edip, topu ileri uzun oynadığında Valencia ‘hareketli santrfor’ rolüyle rakibe problem yaratıyor.

Konya gibi rakipler bunu da yaptırmayınca işin içinden çıkılmaz hale geliyor.

Fenerbahçe’den bu kadar bahsederken Konya’nın ‘her şeyi kontrol eden’ enerjik oyununu unutmamalı. Özellikle kanatları.. Fenerbahçe çizgi adamlarını sürekli geri koşturarak ve uygun fırsatlar bularak hep ileride kalmayı başladılar. Bunun için ilk yarı 4-0 bile bitebilirdi.

Üç soruyla bitirelim..

1- 40’ta 3 oyuncu değiştirmenin ana amacı neydi?

2- İrfan Can bu seviyedeyse neden bu kadar kenarda bekledi?

3- Trabzonspor maçı sonrasındaki hakem isyanı, defoları örten bir illüzyona mı neden oldu?

Üç soruya da mantıklı yanıtlar vermek çok güç.

Kağıt üstünde Taylan, Berkan, Cicaldau; Josef, Pjaniç, Alex’e göre daha çok savaşır gibi görünüyor. Dengeyi bozup tamamen Beşiktaş’a çeviren Josef. Teknik-taktik ötesinde ikinci bir ispat çabasında gibi.

Galatasaray merkezi kaybedince topu ileri götürecek aksiyonlara da giremedi. B planı, Muslera’nın Marcao’ya pası, onun Diagne’ye uzun topu, Kerem’in boş alana koşusu gibi göründü. Bu kurguya dur diyen de Necip oldu. Maç boyunca Diagne’ye sadece bir kez top indirme şansı verdi.

Galatasaray’ın cılız atak girişimleri 65’lere kadar sürdü.

Beşiktaş ise ikinci golü bulduğu dakikaya kadar sadık kaldığı oyundan vazgeçti. Terim, santrforlarını ikileyince kendi yarı alanlarını daraltmak zorunda kaldılar. Baskı yiyerek ama çok net pozisyon vermeden bitirdiler maçı. Ersin’e de güvenerek. Güvenleri boşa da çıkmadı.

Beşiktaş, büyük bölümünde ileride sürekli atak tazeleyerek oynadığı maçı hak ederek kazandı.

Ghezzal ve Alex’in kendi seviyelerinden uzak olduğu da gözardı edilmemeli.

Galatasaray ise sezonun bu döneminde hala hücum alternatifleri bulabilmiş değil.

Penaltı işi ise resmen fiyasko. Fatih Terim’in penaltı açıklamaları da mazeret değil. Maç toplantısı yapan da o kulübede oturan da..